انتخابات هشتمین دوره مجلس شورای اسلامی درحالی بیست و چهارم اسفند ماه برگزارخواهد شد که هیچ یک از نمایندگان دوره هفتم قادر به اجرای یکی از وعده های انتخاباتی خود مبنی بر" استقلال شهرری " نشدند. اگرچه تحقق این امر نیازی به وضع قانون جدید نداشت و بیشتر ناظر بر بعد نظارتی مجلس بود.با نزدیکی به ایام انتخاباتی پیش بینی می شود بار دیگر کسانی که رؤیای حضوردر ساختمان بهارستان را در سر می پرورانند به بهانه تلاش برای استقلال ری ، به میان مردم شهرری آمده و رأی آن ها را نشانه خواهند رفت .همین . حواسمان باشد.
۱۲ آذر ماه مصادف با روز جهانی معلولان است. این روز ٬فرصت مناسبی است تا عموم جامعه همراهی خود با این قشر را اعلام کنند. همراهی بر خاسته از درک واقعی مسایل و مشکلات معلولان در کنار توجه به توانمندی ها و ابتکارات آن ها . اینکه؛ بدانیم توقع معلولان در این روز بیش از آن که معطوف به دریافت پیام های ترحم آمیز از سوی ما باشد متوجه درک عمیق مسایل آن ها و از آن مهم تر ٬توانمندی هایشان است. متأسفانه در بسیاری از مواقع عدم توجه به شرایط روحی وروانی معلولان ٬باعث ابتر ماندن برنامه ها ی حمایتی از آن ها می شود.به عبارت روشن تر ، بسیاری از معلولان با پذیرش شرایط جسمی و معلولیتی که متوجه آن ها است تلاش کرده و می کنند با شناسایی و تقویت سایر توانایی هایشان ، به خود و جامعه اثبات کنند وجود دارند و مؤثرند.حرکت می کنند و خود را ارتقاء می دهند.بنابراین جایی برای ترحم به آن ها باقی نمی ماند.چه بسا در بسیاری از مواقع ما را به عنوان انسان های به ظاهر سالمی که توانایی استفاده از موهبتی به نام سلامت جسم را نداریم مورد سئوال قرار داده و مستحق ترحم می دانند.روز جهانی معلولان گرامی باد.
نمایش در ری نفس می کشد
هنرمندان تئاتر شهرری به لطف همت بلند شان و به مدد اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان ری چند روزی است که نمایش "آسید کاظم"را به روی صحنه برده اند.آنها بدین ترتیب نشان دادند که هنوز هنر نمایش در شهرری نفس می کشد و زنده است. نمایش در ری ریشه دار و پر افتخار است. بسیاری از هنرمندانی که امروز در عرصه هنر نمایش حرفی برای گفتن دارند از همین خطه برخاسته اند . علی اصغر قادری پناه (که اتفاقا" در همین نمایشنامه نیز در کنار هنرمندان جوان به روی صحنه می رود)، مرشد ولی ترابی ،کریم اکبری مبارکه ، مجید بهشتی ، عباس عبدی ، سید حسن یعقوبی و ...
قصد پرداختن به چرایی مهاجرت بسیاری از این هنرمندان به پایتخت و پشت کردن که نه ؛ بررسی دلایل عدم بازگشت به دیارشان را ندارم . می خواهم بگویم همین اتفاق را دوباره به فال نیک بگیریم. حالا که عده ای هنرمند از آنچه که به هنر نمایش در ری گذشته ، دلسرد نشده و دور هم جمع می شوند مبارک و امید آفرین است. از همین نقطه شروع کنیم. آنها را حمایت کنیم.به آنها خسته نباشید بگوییم .حرفها و مشکلاتشان را بشنویم و اگر از دستمان بر می آید مسائلشان را حل کنیم.شهروندان را هم برای دیدن نمایششان ترغیب کنیم.
به همین سادگی. هنرمند ان به انگیزه دیده شدن اثر و کاری که خلق کرده اند متحمل سختی های فراوانی می شوند. آنها را ببینیم.اگر اینطور شد رفتگان هم باز می گردند.